Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Εκτιμηση...

Νομιζω πως αυτο που με πειραξε περισσοτερο απο ολα δεν ηταν η απορριψη...ηταν η μη εκτιμηση..
Δηλαδη το να εισαι με καποιον και να μην εκτιμαει τιποτα απο οσα εισαι..απο οσα εχεις κανει..απο οσα εχεις καταφερει βρε αδερφε στη ζωη σου...απο δουλεια,απο ερωτα,απο λεφτα,απο καριερα..κτλ..
Ολα οσα εκανα αποκλεστικα για εκεινον και τα θεωρουσε φυσιολογικα..ο καθενας θα τα εκανε σου λεει...οχι ρε φιλε δεν θα τα εκανε ο καθενας...οχι δεν θα σε αγαπησει ο καθενας...δεν θα σε προσεξει ο καθενας...δεν θα σε φροντισει ο καθενας...Δεν βγαινεις εξω το πρωι και λες τι να κανω σημερα,ας αγαπησω καποιον...και ειδικα αν αυτος ο καποιος εισαι εσυ...οχι,οχι...
Αυτο ηταν που με τσακιζε..ο υποβιβασμος...της προσωπικοτητας,της νοημοσυνης..της αγαπης..
Και απορω ρε γαμωτο...γιατι μετα απο ολα αυτα ακομα εγω εδω...;;
Γιατι εγω ακομα θελω εσενα...γιατι να συμβιβαζομαι με λιγα ψιχουλα;Γιατι ποτε να μη διεκδικω αυτα που εχω αναγκη..;
Γιατι ρε γαμωτο ακομα να ζεις μεσα μου...

1 σχόλιο:

Σταλαγματιά είπε...

Δεν θα σου πω πως είναι η φύση μας αυτή,
Γιατί δεν είναι.
Ίσως στο βάθος να ξυπνά ο εγωισμός και να προσπαθούμε να
Πείσουμε τον άλλον ότι όλα όσα κάναμε και κάνουμε αξίζουν την
Εκτίμηση του και επιβάλλεται να τα αναγνωρίσει.
Στην ουσία ότι κι αν κάνεις δεν θα εκτιμηθεί αυτό είναι δεδομένο.
Γιατί είτε το νιώθει κάποιος είτε όχι δεν υπάρχει ενδιάμεση περίπτωση.
Και μόνο όταν εγκαταλείψεις την προσπάθεια θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται
Την απουσία σου.
Μα τότε θα είναι και αργά.
Δεν θέλουμε έναν άνθρωπο που θα μας νιώθει και βλέπει μόνο όταν τον ταρακουνάμε
Εμείς. Αλλά κάποιον που να θεωρεί την ύπαρξη μας και την αγάπη μας σαν οξυγόνο που δίχως αυτό δεν ζει!

Καλημέρα