Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Xωρις τιτλο..

Νομιζω τις τελευταιες μερες πως η ζωη μου τρεχει και εγω απλα εχω μεινει πισω και κοιταω απορημενη..Τρεχω να προλαβω αλλα παντα με προσπερναει..
Τελικα αυτο το "δεν ξερεις πως τα φερνει η ζωη" ισχυει..οντως δεν ξερεις τι να περιμενεις..οχι βεβαια πως αλλαξε κατι δραματικα,απλα ειναι αυτη η προσμονη..η αναμονη ισως..
Ειμαι αρκετα χαρουμενη και πραγματα τα οποια σε καποια αλλη φαση σιγουρα θα με επηρεαζαν τωρα με αφηνουν αδιαφορη..μπορει να εχω γινει πιο ανθεκτικη..δεν ξερω..ισως πιο χοντροπετση..καλο παντως μου εκανε..
Καταλαβα πολλα πραγματα..καλα και κακα..ευτυχως...
Νομιζω πως ξανασηκωνομαι σιγα σιγα... :)

3 σχόλια:

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

γιατί όλα αυτά που γράφεις αντιπροσωπεύουν κι εμένα?

Αθανασία είπε...

αυτο αλλιως ονομαζεται "ωριμανση" αγαπητη μου...

περνας την αξιοζηλευτη φαση της μετεφηβικης ωριμανσης,βγες απο το σπιτι, παρε αμαξι,ταξι, η λεωφορειο,και πηγαινε σε μια παραλια να αραξεις με την κολλητη σου μεχρι το πρωι,γιατι δεν θα εχεις πολλα ακομα περιθωρια να το κανεις....

μετα θα γινεις "ωριμη", και θα πηγαινεις μονο για καφε 10-12, για να προλαβεις να κοιμηθεις πριν τη δουλεια την αλλη μερα!!!!

Sideras είπε...

Πως είναι άραγε να μαζεύεις τα κομμάτια σου ; Επώδυνη διαδικασία , που στις άλλες τόσες γίνεται ρουτίνα . Άστο ξέρω ……. Ξανά άνοιξες το κουτάκι που μέσα ξέχασες εκείνη,…. τώρα την ελευθέρωσες και αυτή. Δεν θα τους κάνει την χάρη όμως εκείνη, στεκέτε πλάι σου και όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει το ανάστημα της. Γίνετε όπως το είδες αήττητη .Αναπυρώνετε ξανά, γεννιέται από την στάχτη της. Λένε μυθικό πλάσμα κάποτε υπήρχε. Και όμως το νιώθεις και εσύ ότι υπάρχει πραγματικά, σαν την φωνάξεις με το όνομα της, ελπίδα, ελπίδα ,ελπίδα… .

Να ‘σαι καλά πολλή ευαισθησία και αλήθεια στα λόγια σου , καλώς σε βρήκα

Σιδερένια καλησπέρα