Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Αγγιγμα...

Είναι κάποιες μέρες που αισθάνομαι μοναξιά..Τόση πολύ που δεν μπορώ να αναπνεύσω..
Είναι κάποια βράδια που θέλω δυο χέρια να με πιάσουν και να με πάρουν αγκαλιά ενώ είμαι ξαπλωμένη..
Είναι κάποια πρωινά που περπατω στην Ακαδημίας και θέλω κάποιος να με πάρει από το χέρι και να περπατήσουμε μαζί..
Είναι που θέλω κάποιος να με απαγάγει και να με πάρει μαζί του χωρίς να ξέρω που παω...
Είναι που ονειρεύομαι τόσο συχνά..και τόσο πολύ...

Είναι που δεν έρχεται κανείς να με βγάλει από αυτό το λήθαργο που έχω πέσει...
Είναι που μου λείπει ο έρωτας και είναι που τον θέλω τόσο πολύ μέσα στη ζωή μου...

3 σχόλια:

Τρελός του Χωριού είπε...

Ποιούς έρωτες αλήτες Aγίους ή προφήτες ,αντάμωσες ψυχή μου μου και φωτησ 'η ζωή μου?Ποούς έρωτες που φήγαν μα φεύγοντας αφήσαν μαζί με τ'ονειρό τους , το φωτοστέφανό τους ?

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Αυτό με την απαγωγή .... εγώ το έχω σαν φαντασίωση... χιχιχιχιχιχι!!!

:D:D:D

ενας ανοητος αντρας είπε...

διαβαζω και ξανα διαβαζω ...
θα ηθελα να σου πω
να εχεις ελπιδες
η ζωη ειναι μπροστα σου
σε περιμενει
ερωτες θα ερθουν να σε παρουν
να σε σηκωσουν στα ουρανια
κι αν εισαι τυχερη να σε φροντισουν
ολα ειναι μπροστα σου

χαμογελασε στο μελουμενα σου