Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Ακυκλοφορητο

Σε κοιταζω και μου φευγεις..και μοιαζω στον καθρεφτη των ματιων σου μιση..σε χανω και ομως δεν μπορω να κανω τιποτα να σε κρατησω.
Σηκωνετε αερας και με χτυπαει στο προσωπο,με μαστιγωνει και μου ζηταει επιτακτικα να σου γυρισω την πλατη..και προσπαθω,προσπαθω απελπισμενα να γυρισω,αλλα τα ποδια μου ειναι βυθισμενα στο χωμα..και οπως παντα δεν κανω τιποτα..νιωθω κουρασμενη ξαφνικα..
Ψιθυριζω..μη φευγεις παλι..απλα μεινε..μεινε και κρατα με..ασε με να βυθισω το χερι μου μεσα σου..ασε με να παρω την καρδια σου και να την ακουμπησω στη θαλασσα..εκεινη ξεπλενει..εκεινη παιρνει τις αμαρτιες,εκεινη παιρνει το παρελθον..
Και εφυγες..και εμεινα στον φαρο..να σε παρακολουθω και να σε αγαπω
Ξυπνησα..απλωσα το χερι μου να σε πιασω αλλα ησουν απο χρονια φευγατος..και παλι αυτη η απαισια γευση της απωλιας..και παλι ο κομπος που σε πνιγει..και παλι τα δακρυα το πρωινου..

4 σχόλια:

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Βρε τσούπα μου, εσύ ένα τόσο χαρωπό παιδί και έχεις τόσο λυπητερές σκέψεις;

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

... περπάτησα από τον φάρο, στα κύματα, μέχρι εκεί που έσβηνε το φως του. εκεί στάθηκα, και γύρισα προς εσένα. Αστέρι μακριό, που έσβηνες στο σκοτάδι. Δεν είναι εκείνες οι παλιές αμαρτίες... δεν είναι πως δεν ήθελα να νιώσω το χέρι σου πάνω στη καρδιά μου.
Φταίει, που δεν φορώ πια καρδιά άλλη από την δική σου. Στους χτύπους της πονώ, γελώ, Υπάρχω... Ξέρεις, δεν είναι ο φάρος που σου δίνει φως. Είσαι εσύ, τα μάτια σου, ο τρόπος που μέσα τους το φως της ζωής γεννιέται. Κι ήθελα πολύ, πάρα πολύ.. να με ακολουθήσεις.. Να φύγεις μακρυά από τον φάρο, να μάθεις ποια είσαι, κι ακόμη, μαθαίνοντας τούτο, την ζωή ξανά να μου χαρίσεις..
Κάπου εδώ που στέκομαι, στα όρια του πουθενά, ένα μικρό νησί. Κάποτε θα τολμούσα να το ονομάσω, αγάπη. Τώρα φοβάμαι.. Φοβάμαι τον φθόνο του σκότους στο άγγιγμα των λέξεων.. Μα αν ξεμάκραινες , το σκότος θα φοβόταν. Θα κρυβότανε στις πιο σκοτεινές γωνιές του νου, και διπλά θα το κλείδωνα με το φως των ματιών σου.. Αν μάθαινες ποια είσαι, τι είσαι για μένα, τούτο το νησί θα γινότανε ο πιο όμορφος παράδεισος, κι ας ήμουν μακριά από σένα.. Η καρδιά σου, καρδιά μου, θα μου αρκούσε....

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Συγνώμη που αφέθηκα να παρασυρθώ από τις λέξεις σου.. Με μάγεψε το κείμενό σου, και την μαγεία αυτή κατηγόρησε για την αυθάδεια μου. :)
Υπέροχη η γραφή σου!

Sideras είπε...

Καλό μου νεραιδόπλασμα, τόση η θλίψη του αποχωρισμού τελικά ….Μακάρι να μπορούσα να ανατρέψω κάτι από αυτό….

Όπως και να έχει, είναι καιρός να αφήσεις τον καθρέφτη για λίγο και να έρθεις στο μαγικό παράθυρο …σου στέλνω πρόσκληση για παιχνίδι από το βιβλίο των ευχών.